Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Άγχος σκηνής:
Τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν σε διαφορετικά επίπεδα:
- Σωματικά: εφίδρωση, μεταβολή του καρδιακού ρυθμού, πονοκέφαλος, στομαχικές διαταραχές, ρίγη, ναυτία.
- Γνωστικά: ψυχική σύγχυση, φόβος αποτυχίας και γελοιοποίηση.
- Συμπεριφορικά: παρόρμηση για απόδραση από την κατάσταση, τραυλισμός, συχνές ή μεγάλες σιωπές.
Συχνά, ο σκηνικός τρόμος συνδέεται με κοινωνική φοβία, η οποία χαρακτηρίζεται από τα ακόλουθα γνωστικά χαρακτηριστικά:
- Υποτίμηση των δυνατοτήτων
- Υπερεκτίμηση της γνώμης των άλλων
- Υπερεκτίμηση της ιδέας της απόρριψης
Πηγή: Βrainly.ph
Η Νitra Gallery με ενθουσιασμό παρουσιάζει την πρώτη από τις pop up εκθέσεις που φιλοξενούνται στο νέο χώρο της ArtSpark στο Μετς, με τίτλο Stage Fright του Δημήτρη Πολυχρονιάδη. Η εγκατάσταση που δημιουργήθηκε για αυτήν την πρώτη επετειακή παρουσίαση της Νitra Gallery πραγματεύεται ζητήματα ‘έκθεσης’. Τι θα πει να εκτίθεται κανείς; Πώς νιώθει κανείς το βλέμμα του κοινού πάνω του; Ποια στοιχεία συνθέτουν το παρασκήνιό του; Ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης – σκηνογράφος ο ίδιος, εμπνέεται μέσα από τη δική του σκηνογραφική πραγματικότητα και μιλά για το “άγχος σκηνής“ και τον φόβο να είναι κανείς στο επίκεντρο της προσοχή. Mε εφαλτήριο το θέατρο μας θέτει αντιμέτωπους με το ερώτημα εάν η ίδια η ζωή δεν είναι παρά μία σκηνή.
Τρία στοιχεία αποτελούν την εγκατάσταση και έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος ενός νοητού άξονα που αναπτύσσεται διαγώνια τον χώρο.
Μια συλλογή από πραγματικά αντικείμενα, τοποθετημένα στο δάπεδο, που έχουν “παίξει” σε παραστάσεις. Τα μόνα στοιχεία της εγκατάστασης που είναι σε κλίμακα 1:1, αληθινά, ανάγλυφα, πραγματικά. Σε αυτά βρίσκει κανείς την ασφάλεια των παρασκηνίων, εκεί που νομοτελειακά ανήκει και ο σκηνογράφος.
Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με το πίσω μέρος της κατασκευής, που αποτελεί και το κεντρικό στοιχείο της εγκατάστασης. Αναγνωρίζει την ύπαρξη μιας επιγραφής, υπάρχει όμως μια δυσκολία στην ανάγνωσή της. Βρίσκεται ακόμη στο παρασκήνιο. Η γεωμετρία της ξυλοκατασκευής αναφέρεται στο παρασκήνιο του θεάτρου, όπου υπάρχουν συχνά κατασκευές που κρατούν στην θέση τους σκηνογραφικές επιφάνειες (τοίχους, ζωγραφικά κ.α.). Επιπλέον είναι σε ροδάκια -κοινός τόπος για τα σκηνικά στο θέατρο- που εξυπηρετούν τις γρήγορες μετακινήσεις, αλλαγές. Καλείται, λοιπόν, να διεισδύσει μέσα στον χώρο ώστε να βρεθεί μπροστά από την σκηνή, στην “πλατεία του θεάτρου”. Μπροστά από την κατασκευή, εκεί που θα περίμενε κανείς να υπάρχει η σκηνή, υπάρχει απευθείας η ημιδιαφανής “αυλαία”. Ο χώρος της θεατρικής σκηνής έχει συμπιεστεί (εξαφανιστεί) ανάμεσα στα παρασκήνια και την αυλαία. Η φοβία που καταπίνει την πράξη, ή πώς το stage fright καταπίνει την ίδια την πράξη της έκθεσης.
Το έργο ολοκληρώνεται με τη μακέτα σε κλίμακα 1:50, στο τέλος του διαγώνιου άξονα, τοποθετημένη μετωπικά, απέναντι από την πινακίδα. Οι θεατές είναι μια ομοιογενής, γκρι, άμορφη μάζα. Είναι τα βλέμματα των ανθρώπων.
Το ‘μέσα’ και το ‘έξω’, το ‘ιδιωτικό’ και το ‘δημόσιο’ διαχωρίζονται μέσα από το όριο της κατασκευής. Το ιδιωτικό, το ασφαλές σε αντίθεση με το δημόσιο. Σήμερα βιώνουμε μια εποχή που η κοινωνική ζωή έχει ταυτιστεί με το φαίνεσθαι και ό,τι ζούμε αντίστοιχα με την αναπαράστασή του, όλα χαρακτηριστικά που έχουν γιγαντωθεί με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τίθεται εύλογα το ερώτημα του τι σημαίνει σήμερα αυτή η έκθεση και πώς τοποθετούμαστε τελικά με αυτοπεποίθηση στην προσωπική “σκηνή“ μας και εν τέλει στη σκηνή της ζωής; Αν ο ασφαλέστερος τρόπος να τοποθετηθεί κανείς με αυτοπεποίθηση είναι να το κάνει παρουσιάζοντας όλα όσα ορίζονται ως κοινώς αποδεκτά, πού τελικά υπάρχει ο χώρος για την προσωπική έκφραση πέρα από τα αναμενόμενα και ποιες προϋποθέσεις το διασφαλίζουν;
Η απομυθοποίηση, η συμφιλίωση, η αποδοχή, η τόλμη. Ίσως είναι οι λέξεις κλειδιά για να ορίζουμε τις δικές μας σκηνές στην δική μας σκηνή.
Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης είναι σκηνογράφος, αρχιτέκτονας και εικαστικός. Έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική στο πανεπιστήμιο του Greenwich με μεταπτυχιακές σπουδές στον Αστικό Σχεδιασμό (MA Urban Design) και είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών στην Α.Σ.Κ.Τ. Έχει σκηνογραφήσει παραγωγές στο Εθνικό Θέατρο, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου, στο Θέατρο Τέχνης, στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, στο Κ.Θ.Β.Ε κ.α. Είναι βραβευμένος από το περιοδικό Αθηνόραμα κι έχει λάβει από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών (από κοινού με τον Δημήτρη Μαυρίκιο) το Βραβείο ‘Κουν’ Δραματουργίας Νεοελληνικού Έργου για το ‘Τερατώδες Αριστούργημα’ το 2009. Διδάσκει το μάθημα Σκηνογραφίας/Ενδυματολογίας, στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ως εικαστικός έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε σειρά από ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.